Ngushëllimi i shpirtrave dhe largimi i mërzisë si edukatë dhe moral lë gjurmë të mëdha dhe ndikon fuqishëm në shpirtra.
Sa gëzim të madh fut fjala e mirë dhe e mëshirshme në shpirtin e gruas së moshuar dhe ajo e shpreh gëzimin me lutje të sinqerta për atë që ia lumturoi shpirtin!
Ndoshta të vjen mundësia ta ledhatosh kokën e jetimit të pikëlluar, e ai ta rikujton këtë gjatë tërë jetës së tij dhe lutet për ty derisa të jetë gjallë!
Ndoshta të vjen mundësia të qëndrosh pranë një vëllai mysliman i cili ka humbur një të dashur dhe të shtrenjtë të tij, e ai të mos e harrojë veprën tënde gjatë tërë jetës së tij!
Kështu është natyrshmëria e shpirtit të njeriut, i krijuar që ta dojë atë që sillet mirë me të.
Nëse braktiset kjo edukatë e lartë islame, pa dyshim se do t’ua shtojë edhe më tepër brengat të goditurve me bela dhe fatkeqësi, do të largohet afërsia dhe dashuria në mes njerëzve, si dhe myslimanit do t’i ikin shpërblimet dhe mirësitë e shumta.
Ana e errët: sëmundja e dashaligësisë
Në anën tjetër, gjen njerëz që zemrat e tyre janë ngurtësuar dhe gëzohen apo qeshen me fatkeqësitë dhe dëmet që u ndodhin vëllezërve të tyre myslimanë. Kjo vepër e tyre bie ndesh me mësimet e Islamit, duke u bazuar në hadithin që e përcjellë Enes ibën Maliku, Allahu qoftë i kënaqur prej tij!, se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të!, ka thënë: “Nuk ka për të besuar plotësisht ndonjëri prej jush përderisa nuk e dëshiron për vëllain e tij atë që e dëshiron për vetveten.”[1]
Ditëve të sotme shohim njerëz me zemra të ngurta ku fatkeqësitë, sprovat dhe belatë e të tjerëve i kanë shndërruar në objekt talljeje dhe përqeshjeje.
Të kënaqurit se fëmijët e fqinjit janë dobësuar në mësime dhe shkollë, të kënaqurit se fëmijët e dëmtojnë shërbëtorin në shtëpi, të kënaqurit me fatkeqësitë që i godasin kolegët e punës, të kënaqurit e gruas me një të keqe që i godet familjarët e burrit, me fatkeqësitë e ortakes së saj, apo se njëra nga shoqet e saj është divorcuar nga burri etj., të gjitha këto janë nga dukuritë e përhapura të përqeshjes dhe talljes me fatkeqësitë e të tjerëve.
Le të kenë kujdes të tillët, sepse kjo është prej natyrës dhe cilësive të hipokritëve: “Nëse ju vjen ndonjë e mirë, ata i brengos, e nëse ju gjen ndonjë e keqe, ata gëzohen, por nëse ju duroni dhe ruheni nga gjynahet, dinakëritë e tyre nuk mund t’ju dëmtojnë aspak. Vërtet Allahu ka dijeni për çdo gjë që punojnë ata.” (AliImran: 120)
Kur myslimanët shtoheshin, fitonin, gjenin përkrahje dhe bëheshin të fuqishëm, hipokritët mërziteshin, kurse kur myslimanët nuk shtoheshin në numër apo mundeshin prej armikut, për ndonjë urtësi që Allahu e kishte pas caktuar, hipokritët kënaqeshin me pamjet e tilla.[2]
Shkaku i animit të disa shpirtrave drejt dashakeqësisë dhe dashaligësisë ndaj atij që i ka ndëshkuar apo u ka bërë padrejtësi, Allahu urdhëroi që shpagimi në ndëshkim të jetë i njëjtë, pa mos i tejkaluar apo shkelë kufijtë, dhe tha: “Pra, kushdo që ju sulmon, edhe ju keni të drejtë ta sulmoni atë, ashtu siç ju sulmoi juve! Frikësojuni Allahut dhe dijeni se Allahu është me ata që ruhen nga të këqijat.” (El-Bekare: 194) Kjo, sepse “shpirtit kur zakonisht i jepet hapësirë për të ndëshkuar, dashakeqësia bie shkak të mos ndalet aty ku duhet dhe t’i tejkalojë kufijtë, prandaj Allahu urdhëroi për pasimin dhe ruajtjen e devotshmërisë, e që nënkupton të ndalurit te kufijtë e Tij dhe mos tejkalimin e tyre.”[3]
Ajo që ndalohet është dashakeqësia e tepërt që shkakton tejkalimin e kufijve në ndëshkime dhe kjo është ajo që e sqaruam më lart.
Dr. Muhamed el Munexhidi
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
