“O njeri, oj krijes e bukur, a nuk e vëren ti se edhe në momentet e lumturisë dhe kënaqësis tënde kur i përjeton, ti e bartë çdoherë një vuajtje në vete!
Dikush e vuan humbjen e një përsoni, e dikush varfërinë e tij; dikush vuan nga parehatia në vete që ka e dikush nga një sëmundje që nuk e di askush!
Do të përciell kjo gjë deri në vdekje sepse kjo është mënyra e cila të ngacmon dhe të vetdijeson sa herë që ti tenton të arratisesh nga natyrshmeria jote dhe harron qëllimin e ekzistencës tënde!
Je i destinuar të vuash sa herë që je i lumtur, dhe do lumturohesh edhe ne momentet kur je duke vuajtur! Lumturia dhe vuajtja janë të pandashme nga ti, sepse ti jeton me to.
