Një djalosh që i kishte arritur të gjashtëmbëdhjetat doli për ta falur namazin e sabahut me xhemat në xhami dhe pasi që i fali dy rekatë sunet të sabahut, u ul për të lexuar Kuran deri në thirrjen e ikametit. Kur u thirr ikameti, e la Kuranin në vendin e vet dhe u ngrit për t’u rreshtuar në namaz. Papritmas duke u ngritur, bie në tokë! Disa nga ata që ishin në xhami e marrin dhe e bartin deri në spital.
Rrëfen mjeku Halid el Xhubejr, Allahu e ruajttë!, i cili ishte kujdestar atë mëngjes, se e kishin sjellë një djalosh të cilin e bartnin si xhenaze. Pasi që e kishte kontrolluar, e kishte zbuluar se ishte i goditur nga një infarkt i fortë, aq i fortë saqë po ta kishte goditur edhe devenë do ta mbyste në vend!
Ai vazhdon duke thënë:
E shikova djaloshin, luftonte me vdekjen dhe i merrte frymëmarrjet e fundit! Shpejtuam t’i ndihmojmë dhe t’ia aktivizojmë zemrën dhe afër tij ishte mjeku i ndihmës së shpejtë, kurse unë shpejtova t’i marr disa mjete për shërim. Kur u ktheva, e vërejta se djaloshi ia kishte kapur dorën mjekut, kurse mjeku e kishte afruar veshin te goja e djaloshit, i cili ia pëshpëriste disa fjalë në vesh. U ndala ti shikoj ata dy.
Papritmas djaloshi ia lëshoi dorën mjekut dhe u mundua me gjithë fuqinë e tij që të kthehet në anën e tij të djathtë e që në fund të thotë: “Esh-hedu en la ilahe il-lallah ue esh-hedu en-ne Muhameden abduhu ue resuluhu” (Dëshmoj se askujt nuk i takon adhurimi me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij).
Fjalën e përsëriste shpesh, derisa pulsi filloi t’i zhduket dhe rrahjet e zemrës të pakësohen. Ne përpiqeshim t’i ndihmojmë, por caktimi i Allahut ishte më i fortë dhe djaloshi ndërroi jetë.
Mjekut të ndihmës së shpejtë i plasi vaji, derisa nuk mundi të qëndroјë në këmbë. U çuditëm me të dhe i thamë: “O filan, çfarë ke?! Kjo nuk është hera e parë që sheh të vdekur!”
Fjalët e tona sikurse nuk i depërtonin në vesh, ai vazhdonte të qajë dhe nuk i ndaleshin lotët!
Kur e vërejtëm se lotët filluan t’i rrallohen, e pyetëm: “Çfarë të tha djaloshi? Na trego!”
“Kur të pa duke shkuar lartë-poshtë dhe se po jep udhëzime, e kuptoi se ti je mjeku specialist për sëmundjen e tij dhe më tha: “Thuaji shokut tënd, mjekut të zemrës, mos ta lodhë veten… mos ta lodhë… unë jam i vdekur dhe s’ka shpëtim! Pasha Allahun, tani jam duke e parë vendim tim në Xhenet!””
Allahu i Madhëruar thotë: “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë, do t’u zbresin engjëjt (para vdekjes) e do t’u thonë: “Mos u frikësoni dhe mos u pikëlloni! Dhe gëzojuni Xhenetit që ju është premtuar.”[1]
Ky është dallimi mes adhuruesit të Allahut dhe gjynahqarit.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
