Krrimbi i arrës, e hap nje vrimë ne lëvoren e saj dhe hyn brenda. Brendësia e arrës ngjason me trurin e njeriut dhe ajo fillon ta hajë atë.
Deri këtu është gjithëçka normal. Duke ngrënë krimbi trashet dhe i rritet barku.
Pas ngrënjes së tepert, ngihet, dhe don të dalë, por vrima që kishte hyrë tashmë ishte shumë e vogël.
Më e keqja, arra e shpuar tashmë është tharë dhe forcuar, është e pamundshme vrima te zgjerohet.
Krimbi ndalet dhe mendon, e vetmja zgjidhje për të dalë është humbja e peshës.
Duke vazhduar urinë, kthehet në formën e vjetër, dhe një dit del nga arra.
Por ama kur doli, ishte kryer stina, çka kishte mbetur ishte vetem një krimb i uritur dhe një arrë e zbrast.
Shumë njerëz të dehur nga prona dhe pasuria i ngjajnë krimbit tê arrës.
Por kur esullohen dhe ndalojnë së vrapuari per pasuri, vërejnë se pranverat dhe verat kanë mbaruar.
Çka kan mbetur janë vetem ‘vjeshtat’ dhe ‘dimrat’ e jetës që ndoshta duhen shumê ilaçe e dieta per t’ju mbijetuar.
E perkthyer nga turqishtja.
